تفسير الفرقان الموضوعي – جلد ٢٢

این کتاب گرچه نامش اصول است، ولی چون برمبنای استنباط از کتاب و سنّت می باشد، بخش مهمی از اصول حوزوی را بی اصل دانسته و حدود صد قاعده فقهی از ‌‌آیاتی قرآنی به دست آورده است و اصولاً اصول معمولی را بدعتی ناخواسته درمیان فقیهان دانسته است و معنای این اصول جعلی مرسوم که بسیاری از آن برخلاف کتاب و سنّت است، این است که خدا ندانسته و نتوانسته احکام خود را برای مکلفان بیان کند، از اینرو فقیهان برمبنای ادلّه عقلیشان، دائماً با هم در تضادّ و تناقضند و با خیال “ظنی الدلاله” بودن قرآن، فقه سنّتی را که خود در درونش پوسیده است، پوسیده‌تر کرده‌اند و در نتیجه فقهی دین، عقل و علم گریز برای مکلفان ایجاد کرده‌اند، حال آنکه قرآن و سنّت قطعیه عقل، علم و دین‌ پذیر است و در جمع فقه قرآنی دین پذیر می‌باشد که بر مبنای فطرت و عقل سالم و علم ضروری با درجاتی زیاد به افکار مکلفان تبلوری مطلق داده است.